Ups (to 3880m) & Downs

Na een weekje alleen te hebben gereist, kwam mijn vader over vanuit Nederland naar Peru. Voor hem was het zijn eerste reis buiten Europa, en zeker na een reis van zo´n 25 uur met 2 ingewikkelde overstaps, was de cultuurshock bij aankomst in Cusco nogal groot.
Het was erg fijn om mijn vader weer na 3 maanden te zien. Daarnaast bracht het ook prettige bijkomstigheden met zich mee, zoals luxere kamers (privekamers incl. elke dag een schone hotelhanddoek) en lekkerder (of vooral misschien duurder) eten.

De eerste dagen in Cusco vermaakten we ons met het bezoeken van culturele en archeologische plaatsen. Van verschillende uitgebreide audiogidsen in prachtige kerken tot onverwachtse megagrote pre-inca opgravingen.
Gedurende deze uitstapjes waande mijn vader zich als een echte toerist, door veel te dure nep Ray Ban (hij kende het merk niet eens) zonnebril van een straatverkoper te kopen (die ook binnen 2 weken stuk was) en geld te geven aan inheems geklede vrouwen met alpacas om er mee op de foto te gaan. Daarnaast probeerde hij met zijn Frans te communiceren met de Spaans sprekende bevolking, waaruit bleek dat Spaans en Frans toch echt twee verschillende talen waren.

Nadat mijn vader ietwat geacclimatiseerd was, waagden we ons aan de 4-daagse Jungle trek naar de Machu Picchu. We hadden een erg gezellige tourgroep, waarin Nederland goed vertegenwoordigd was (5 van de 12 personen).
De eerste dag sjeesden we met de mountainbike een berg af, waarbij we (ofja vooral mijn vader) nog onverwachts de rol van dokter en fietsenmaker moesten in te nemen (aangezien niet iedereen een ervaren fietser was, maar wel met zelfvertrouwen in volle vaart ging afdalen- en dus vallen).
´s Middags gingen we met de raft de rivier op, waarbij mijn vader na de eerste onwenninge minuten het gelukig ook erg leuk vond. ´s Avonds aten we een héérlijk maaltje (die vooral bij mijn vader steeds meer zijn neus uitkwam: soep met daarin aardappelen en pasta als voorgerecht, daarna slappe kleffe friet, rijst, een stuk vlees en een ´salade´ bestaande uit 1 komkommer en 1 tomaat), waarna we in onze mega hostelkamer ieder een bed uit de 15 verschillende bedden kozen om in te slapen.

De tweede dag was onze hikedag, waarbij we ons op smalle weggetjes langs een berg op een deel van de echte incatrail begaven. Onderweg werden we allemaal gesminckt met een rode kleur afkomstig van een vrucht (niet allemaal even mooi versierd: ik kreeg een kruis over mijn gehele gezicht en bij mijn vader werd zijn halve gezicht rood gekleurd).
We maakten gedurende de hike verschillende stops, waar dan o.a. een aap of megacavia ons zat op te wachten. Hier kregen we uitleg over typische gewoonten van chocola, cocabladeren en inca tequila (waarvan er een vegetarische en non-vegetarische variant bestond. De niet vegetarische fles bevatte namelijk een dronken, bewusteloze slang). We mochten dit alles ook uit proberen, waarna we op een gegeven moment met een prop cocabladeren in de mond (waardoor de helft van je mond ging tintelen) en 4 shotjes tequila achter de kiezen onze hike voortzetten. Onze ietwat gedrogeerde toestand had goede invloed op de sfeer en ook taalbarrières vervaagden steeds meer (mijn vader had de grootste lol met de alleen maar Spaans sprekende Chileen).
Aan het einde van onze hike, het begon al te schemeren, zouden we met een gondel de rivier moeten overbruggen. We hadden een soort van skilift in gedachten, maar niks bleek minder waar te zijn. Op een hoogte van 100m boven die rivier was een kabel met touw (die herhaaldelijk gebroken en opnieuw aan elkaar geknoopt was) gespannen. Hieraan hing een wiebelig houten bakje, wat normaal gesproken werd gebruikt om voedsel van de ene kant van de rivier naar de andere kant te krijgen. Maar in dit geval mochten wij de plaats van het voedsel in nemen. De een deed zich wat stoerder voor dan de ander, maar eigenlijk scheet iedereen wel een beetje in zijn broek. Door de mannen werden van te voren nog snel wat stressplasje gepleegd, en toen we eenmaal de rivier over waren, had mijn vader (normaal niet-roker) toch echt even behoefte aan een sigaret.

Alsof mijn vader nog niet genoeg beproevingen had doorstaan, begon onze 3e dag met ziplining. In tegenstelling tot het bakje over het rivier van die dag ervoor, kon mijn vader op den duur het ziplinen wel waarderen. De rest van de dag bestond uit het lopen langs het spoor, wat vergezeld werd door regen en zo nu en dan voorbij rijdende treinen. Aangekomen in Agua Caliente hadden we een ´luxe´hostel´: er was wifi en de douche had, zoals eigenlijk ook wel zou moeten, agua caliente (warm water).

Op de laatste dag van de Jungle trek ging om 4:00 de wekker, waarna om 4:30 de tocht naar de Machu Picchu begon. Met horde mensen tegelijk trotseerden we de vele trappen in de druilerige regen. Boven aangekomen zagen we het magische beeld van het machtige Machu Picchu, omringd door bergen waartuusen mystieke wolken hingen.
Na een guidetour van 2 uur relaxten we wat, waarna we ons begaven richting Machu Picchu Mountain. Hier hadden we namelijk al tickets voor gekocht, maar slecht geïnformeerd door onze gids, wisten we niet dat je deze alleen kon beklimmen tussen 9:00-10:00. En mochten wij net daar om 10:15 bij de entree staan. Naar vergeefse pogingen (o.a. via omkoping) liet de bewakers ons echt niet op het pad richting de berg, en balend dropen we af. Desalniettemin hebben we prachte delen van de Machu Picchu kunnen bewonderen.
Na op de terugweg de helse tocht van de trappen (onze knietjes zijn er niet voor gemaakt) te hebben doorstaan, gingen we ´s avonds met de trein terug richting Cusco.

Enkele dagen later vertrokken we richting Puno om vanuit daar eilanden op het titikakameer te gaan bezoeken. Helaas bleek 3880m voor mijn vaders lichaam (op dat moment inculsief infectie) iets te veel van het goede, en kreeg hij last van hoogteziekte. Na 4 dagen op dezelfde hoogte te zijn gebleven, gaven we de hoop op dat de hoogteziekte vanzelf zou verdwijnen (het werd zelfs alleen maar erger en de anti-hoogteziektepillen zorgden voor misselijkheid). We vertrokken naar de dichtsbijzijnste lagere stad Arequipa. Hier belandden we door een fout van het hotel in de booking in een superdeluxe kamer van $120/nacht, waar wij maar $50 voor hoefden te betalen.
Binnen een dag was de hoogteziekte als sneeuw voor de zon verdwenen en konden we een nieuwe poging (en deze keer ook geslaagde) naar het titikakameer wagen.

Op het meer bezochten we eerst de drijvende rieteilanden, waar we o.a. in traditinonele kleding werden gehesen en ongeveer gedwongen werden om souverniers te kopen (en natuurlijk daarbij flink werden afgezet). We kwamen daar er ook achter dat de ´inheemse bevolking´ waarschijnlijk een toneelstukje opvoerden voor de toeristen en niet echt op het riet woonden. Er was nergens een keuken of etenswaar of wasplaats/wc te vinden (we konen ons niet voorstellen dat ze zich in he 8 graden koude meer wasten).

Na de rieteilanden gingen we naar een groter eiland, waar we kennismaakten met de familie van onze homestay voor die nacht. We gaven hen presentjes als bedankje (dat werd vantevoren door de agency aangeraden), maar werden alsnog onder druk gezet om handcraft van onze gastvrouw te kopen.
Na weer een heerlijke Peraanse maaltijd (ahum) klommen we met alle toeristen naar de hoogste plek van het eiland: de archeologische Pachamama (oftwel ´moeder aarde´). Onderweg werden we natuurlijk weer flink belaagd door souverniersverkopers, die boos werden als je niks van ze wilden kopen. Gelukkig maakte het uitzicht over het titikakameer veel goed.
Na een nacht in onze vieze bedden (sowieso werden die niet elke keer verschoond) gingen we de volgende dag naar een ander eiland. Hier was meer van hetzelfde te vinden: toeristgeile souverniersverkopers en vies eten.
Terug in Puno probeerde mijn vader als laatste Peruaanse avondmaal de delicatesse cuy (cavia), wat weinig smaak en vlees omvatte, maar nog altijd beter was dan het eten van de afgelopen dagen.

De volgende dag vertrokken we richting Bolivia naar het stadje Copacabana, ook aan het titikakameer. Door het vieze weer besloten we hier niet het meer op te gaan, maar een alternatief programma te volgen. Deze bevatte het lopen van een kruistocht van Jesus naar een uitkijkpunt, bezoek aan de kathedraal en een hike door een rotsachtig landschap. Wat niet gepland was, was dat ik op de markt onverwachts werd gebeten door een straathond, waardoor ik de komende tijd bezig was met het hallen van rabiësvaccinaties en een angst voor straathonden ontwikkelde.

De paar laatste dagen met mijn vader verbleven we in de stinkende en overvolle stad La Paz, waar we nog een paar cultureel verantwoorde activiteiten deden en bezoekjes aan het ziekenhuis (voor de rabiësvaccinatie) en de tandarts brachten (mijn vulling was namelijk weer uit mijn kies gevallen).
Voor het laatste avondmaal van mijn vader kozen we een Nederlands restaurant, waar we eindelijk een keer echt lekker eten kregen.
Toen was het (vroege- 6u s´ochtends) moment gekomen dat mijn vader weer het vliegtuig terug naar Nederland pakte, na een paar fantastische weken samen.